Voor ons is het elke keer weer bijzonder; iedere uitvaart, iedere familie laat zo zijn indrukken bij ons achter. Dat is de reden dat we nauwelijks bloggen over de uitvaarten die we begeleiden. Over mooie details, locaties, toespraken, onverwachte wendingen, speciale verhalen. Die zijn er natuurlijk ook bij ons.
Maar we denken dat je met zekerheid kunt stellen dat, in élk beroep waarin je met mensen werkt, je bijzondere dingen meemaakt. Kleine of grote emoties ervaart bij de nabestaanden, die je met elkaar deelt, die emoties bij onszelf oproepen. Dankbaarheid ervaart voor je werk, je begrip voor andersmans zorgen en verdriet. Met mensen werken is prachtig, als je van mensen houdt. Van alle mensen. En dat doen wij.
Soms lichten we een uitvaart eruit voor een blog. Omdat het een aansprekend verhaal betreft om te delen met anderen. Denk aan foto’s die je misschien inspireren tot nieuwe uitvaartideeën. Stel dat je nog niet eerder een foto van een opbaarplank met wade of van een rieten mand hebt gezien. Dan weet je misschien niet dat het mogelijk om daarin opgebaard, gecremeerd of begraven te worden. Een ander voorbeeld: je kunt een uitvaartdienst in je huis of tuin houden, in klein verband, intiem; een blog daarover kan mensen inspireren.
In de periode tussen het overlijden en de uitvaart, wat kan er veel in gebeuren, verteld worden aan ons, met elkaar gedeeld, gehuild, getroost, goede gesprekken, oud verdriet dat weer opspeelt, liefde. Verdriet, maar soms ook woede, onbegrip, oud zeer. En dan tóch als nabestaanden met elkaar die uitvaart regelen met ons.
De emoties die we iedere keer ontmoeten, de bijzondere momenten, willen we niet steeds delen in een blog. We koesteren al die indrukken liever in stilte. Voor ons laat elke familie wel hun afdruk achter op ons hart. Ze zijn ons allemaal even lief, alle families die we begeleiden.
